Calisan Anne, Calismayan Anne Drami

Calisan Anne, Calismayan Anne Saga’si

Ne buyuk bir tartisma konusudur, yillarca tartisilsa hic kimse, calisan anne ya da calismayan anne daha sanslidir diye ortak bir karara varamaz.

Herkes farkli dusunecektir,calisan anneler calismayan anneleri, calismayan anneler de calisan annelerin hayatina ozenecektir.

15 yildir buyuk ihtimalle cok rahat 12 yili sikayetlerle gecmis bir calisma hayatindan sonra anne olunca cevabini verdim bu sorunun, ben calismayan bir anne olmak isterdim en azindan ilk iki sene.

Ancak sartlarim var. Bir bakicim da olacak. Ben yeri geldiginde kizimin uyku saatlerinde falan sporumu yapabilmeli arkadaslarimla bulusabilmeli, esimle yemege cikabilmeliyim.

Yoksa kafayi siyirabilirim cok rahat. Tek basina cocuk bakmak cok zor, bazen oyle zorlaniyorumki hafta sonlari bakicim icin kendimi uzulur buluyorum,

(Sonra tekrar karar degistirip onu kiskaniyorum cunku dunyanin en guzel isini yaparken para kazaniyor, benim kizima bakiyor o cok tatli sevimli kuzuya diye megolamanlik yapiyorum)

Bence her cocugun ilk iki sene annesiyle olma hakki olmali, onu yardim aldigin zamanlar haricinde yalniz birakmamali.

O iki sene hem cocuk icin hem de anne icin cok onemli. O kucuk sevimli hallerini doya doya yasamali.

Ondan sonra zaten okula basliyorlar tam gun olmasada bagimsizliklarina ilk adimlarini atiyorlar eskisi kadar anneye ihtiyac kalmiyor iste o zaman kadin kendine is bakabilir.

Evde cocuk bakmaktansa iste calismayi daha kolay bulan kadinlarin varligindan haberim var (ben dahil)

Nitekim ne zaman isten izin alsam bir iki gunlugune, tum gun benim ne cok seyi halledebilirim diye umutlaniyorum bir gaz basliyorum daliyorum islere ama bir bakiyorum aksam olmus ve ben daha planladiklarimin yarisini yapabilmisim, ama ben calisirken daha verimliyim bu nasil oluyor inanin anlamis degilim.

Insan calisinca daha bir planli ve verimli mi calisiyor, vakit azligindan 5 dakika bile tembellige yer kalmiyor o yuzden atom karinca gibi bir saga bir sola kosturup islerini mi halledebiliyor anlamadim.

Ne zaman isten izin alsam bugunu kizima ayiracagim ve onunla bir suru sey yapacagiz desem bos ve avare bir gun geciriyorum.

O yuzden calismanin faydalarini da tamamen goz ardi etmek istemiyorum, ustelik iyi gecindiginiz calisma arkadaslarinizin oldugu, isinizin size surekli egittigi, yeni seyler ogrendiginiz, severek yaptiginiz bir is varsa o zaman sizin evde oturmaniz cocugunuza daha cok zarar verir, isinde mutlu olan surekli calisan isleyen bir anne hem kendine hem cocuguna iyi gelecektir.

Ancak bir cok anne bence maddi imkansizliklar yuzunden calismayi seciyor, hayat ne guzel olurdu anneler sadece kendi istekleri nedeniyle calisabilselerdi, isterlerse cocuklari ile bas basa gecirebilselerdi. Ben de kizimi 3.5 aylikken daha birakip ise dondugumden beri bunu dusunup duruyorum.

Daha iyi yasabilmek icin daha iyi giyinebilmek, daha cok para biriktirebilmek icin kizim icin deger mi gunumun en az  9 saatini iste harcamaya, onu gunde en fazla 2-3 saat gormeye diye sorup duruyorum. Sonra da isinden olan onca insan, benim yerimde olmak isteyen onca issiz insani dusunuyorum bu seferde ne kadar sansli oldugumu hatirliyorum.

Insanoglunu mutlu etmek imkansiz, herkes sahip olmadiginin ozlemini yasiyor.

Sikayet etmek dogamizda var, bir cok kotu sey yasamasina ragmen senin sacma sapan sikayetlerini dinleyip hala sana teselli vermeyi becerebilen insanlarda yok degil, onlara hayranim, keske onlarin sirlarini bizde bilip uygulayabilsek.

Her gun uc gunluk dunyada uc kurus daha param olsun diye cocuklarindan uzakta kalan annelerden biri olarak sorgulayarak geiciyor gunlerim.Aslinda sorun isimden memnun olmamam, calisma saatleri makul olduktan sonra, calistigim insanlari ve isimi sevsem kesinlikle calisan anne olmaktan mutluluk duyardim.

Size bir hikaye anlatacagim.

Eski patronum esini kaybetmis (Sena’min dogdugu gunde, esinin vefat ettigi haberini aldi) ve ulkesine donmek zorunda kalmisti cocuklarinin yanina. Bir sure bekar baba olarak cocuklarinin ve evinin sorumlulugunu aldi, kriz nedeniyle is bulamayacak diye endiselenmistim, sonra is bulunca herhalde ondan daha cok sevinmistim.

1 ay sonra mesaj atmis hem baba hem anne olmak hem temizlik yapip hem yemek yapmak hem de cocuklara bakmak hem de calismak cok geldi, hayat kisa flozofisinden cikarak isten ayrilmaya karar verdim. Simdi cok mutluyum, cocuklarla vakit gecirebiliyor onlarin piyeslerine, maclarina vakit ayrabiliyorum,. Part time is aramaya karar verdim. Iki supermarket acilacak yakinda yasadigim sehirde, bakalim belki bana da bir is cikar.

Bankada calisirken supermarkette isbuldugunda sevincek, parayi artik ikinci plana atmis ve cocuklarina ustelik kucuk yasta annesiz kalmis cocuklarina kendini adamis bir baba buldum.

Once uzuldum isini kaybettigi icin sonrada o boyle mutlu oldugunu soyluyor ve belkide seninde ayni seyi yapman lazim diye sorar oldum ve kendimi surekli bu dusuncelerle bogusurken buluyoum.

Ben kendim adima sizlanmayi minumuma indirip, memnun kalmadigim seyleri hayatta azaltmaya ve bir cozum yolu bulmaya calisiyorum, degistiremediklerimi ya da daha kotusu begenmedigim halde degistirmek icin cok da fazla caba sarf etmedigim seyleri kabullenip sikayet etmemeye calisiyorum.

Bu konuda cok gec kalmis olsamda yillar once aldigim fakat okumayi beceremedigim (itiraf ediyorum cok sikici buluyorum) Secret, Ferrasini Satan Bilge, Gercek Sir tarzi kitaplari okumaya calisiyorum (henuz bitirebildigim olmadi), sizlerin bana tavsiye edeceginiz kitaplar var ise paylasmanizi cok isterim.Hani bir kitap okudum ve hayatim degisti diyenler vardir ya iste onlardan biri olmak isterim, yada kafama bir saksinin dusmesi gerekiyor ki ben ilkini tercih ediyorum.

Calisan Anne

Nilgun